1927 was niet echt een productief jaar voor horrorfilms, IMDB spreekt maar van negen films en de meest bekende film van dit jaar, Tod Brownings
London after Midnight is nog altijd verloren. De hoogst gewaardeerde film van 1927 is ook een Tod Browning film maar die laat ik even aan me voorbij gaan want dit zou anders de derde film in korte tijd zijn met Lon Chaney in de hoofdrol. Hiervoor in de plaats heb ik gekozen voor een Finse film. Finland staat volgens mij nou niet echt bekend om zijn genrefilms en naast
Sauna (2008) kan ik mij geen andere Finse film voor de geest halen. Benieuwd dus wat ze er in 1927 van bakte.
Grappig genoeg is het eerste shot van de film er gelijk één van een rendier. Een rendier die een slee trekt met Simo en Selma, een verloofd stel wat gaat kijken naar hun toekomstig huis. Bij het huis ontmoeten ze Elsa, de blinde zus van Simo. De twee vrouwen zijn wel erg blij elkaar weer te zien en hun begroeting doet een meer dan familiaire relatie vermoeden, helaas wordt hier verder in de film geen aandacht meer aan besteedt.
Zodra het stel getrouwd en gesetteld is besluit Simo de koe van Selma te halen uit haar oude woonplaats (ja, andere tijden en een andere cultuur!). Een reis per bootje van een paar dagen. Tijdens Simo's afwezigheid verteld Elsa over de vloek van de heks Jankutta, een heks die eeuwen geleden vermoord is door de inwoners van het gebied waar ze nu wonen. Vlak voor zijn dood vervloekte hij het land en de mensen die het zullen bewonen. Als klap op de vuurpijl staat zijn oude offersteen op het land van Simo en Selma, en Selma is ook nog zo dom om erop te gaan zitten. Dat voorspelt natuurlijk niets goeds en al snel begint de misère.
Als Selma even alleen op pad gaat wordt ze aangerand door de dikke en gebochelde Sakari. Selma houdt het altijd verborgen voor Simo maar het drukt hevig op de relatie en ze is ook nooit echt gelukkig. Als hun vervelend kind steeds meer begint te lijken op de oude Sakari begint Simo echter wat te vermoeden en al snel komt de waarheid uit. Maar wraak kan Simo niet meer nemen want Sakari is jaren geleden gestorven tijdens een steekpartij. Hun zoon komt om door een ongeluk en ook de zieke Elsa laat het leven. Het lijkt erop dat de vloek van Jankutta zijn werk doet. Totdat op een dag agenten aankloppen die op Sakari jagen, Simo werkt maar al te graag mee.
Het begint inmiddels een dooddoener te worden maar
Noidan Kirot is maar nauwelijks een horrorfilm te noemen. Ik had graag gezien dat de bovennatuurlijke elementen wat sterker aanwezig waren geweest. In plaats daarvan worden ze niet uitgewerkt en totaal overstemd door het drama. Jammer, want een korte scene van een behaard beest wat Simo tergt terwijl hij een nachtmerrie heeft doet verlangen naar meer.
Het is vooral de klassieke muziek (uit 2010) die moet zorgen voor de spanning en ondanks dat het een fraai stukje muziek is past het vaak niet bij de scenes. Zo wordt een normaal boottochtje met aardige natuur plaatjes voorzien van in hevigheid opzwellende spannende muziek, spanning die op het scherm totaal niet aanwezig is. Natuurlijk kun je dit de film niet aanrekenen maar de mensen achter de restauratie, wat voor de rest overigens goed gelukt is want de film ziet er goed uit. Nou weet ik niet zeker of deze restaurateurs ook gekozen hebben voor de bijna psychedelische kleurtinten of dat dit in het origineel ook al het geval was. Het lijkt er mijn inziens wat op dat de restaurateurs de film gewoon wat interessanter wilden maken dan dat hij eigenlijk is. Want ik denk dat de film vooral interessant is uit historisch en cultureel standpunt, en niet zo zeer als film zelf. Vooral niet voor liefhebbers van (oude) horrorfilms. De film voelt ook als een stapje terug in de tijd na films als
A Page of Madness en
The Phantom Carriage.
Trivia: Beschouwd als de eerste Finse horror allertijden.
Score:
