Psycho from Texas (1982, Jim Feazell)

'Psycho from Texas' aka 'Wheeler' aka 'The Hurting' aka 'Evil + Hate = Killer' is een heerlijk staaltje van Amerikaanse exploitation die alle elementen in zich heeft om te boeien; blote meiden, een goed psychopaat, Linnea Quigley, een paar goede kills, een achtervolging en Linnea Quigley!

Video 49 die ook The Psychotronic Man uitbracht

De film zit verbazingwekkend goed in elkaar. De psycho genaamd Wheeler (John King III) is voor een zakelijke afspraak in een klein Texaans stadje Eldorado. Wheeler moet samen met Slick (Tommy Lamey) een rijke stinkerd genaamd William Phillips (Herschel Mays) ontvoeren en 2/3 dagen later weer vrij laten. Dit is de gehele taakomschrijving. Niets meer, niets minder. De twee ongure types ontvoeren de oude man kinderlijk eenvoudig en nemen hem mee naar een cabin in the woods. Wheeler besluit wat wiet te gaan scoren in de stad en laat Slick achter om het vieze werk te doen. In één van de meest verwarrende ontsnappingen ooit (we zien niet dat de oude man ontsnapt, alleen dat hij ineens aan het rennen is?!) wordt de aanzet gegeven tot één van de langste achtervolgingen te voet in de filmgeschiedenis (als het niet de langste achtervolging is, dan deelt het in ieder geval die twijfelachtige eer met 'The Psychotronic Man' (1979)). De mannen rennen, strompelen, struikelen, baggeren door de modder, rollen over elkaar heen en rennen weer verder en dat bijna een half uur lang! Ondertussen besluit Wheeler Eldorado onveilig te maken waarbij één dode vrouw, een naar bier riekende barkeepster, een neergeslagen stamgast en een biljarter met een pijnlijke zak het resultaat is.

De Psycho uit Texas in Texas

Al vrij vroeg in de film is duidelijk dat Wheeler een getroebleerde mental case is, die nog wat jeugdtrauma's te verwerken heeft. Zijn zieke geest wordt goed duidelijk door het gebruik van de aloude techniek van de flashback. Naast een terugblik waarin duidelijk wordt dat hij al eens een vrouw heeft vermoord, zijn de flashbacks waarin we naar zijn kindertijd gaan een stuk interessanter. Wheelertje wordt gespeeld door Christian Weazell, de zoon van de regisseur, en is bepaald geen natuurtalent als het aankomt op acteren. Het snotjoch loopt in zijn tuinbroek jeans een potje te overdrijven waarbij het lijkt alsof hem constant een vieze sok onder zijn neus wordt gehouden. Het joch betrapt zijn moeder op een vrijpartij met een onbekende. Moeders blijkt hier niet van gediend te zijn

Wheelertje ruikt een vieze sok

en geeft haar zoon een ouderwetse afranseling. Het kind ligt weerloos op de grond de trappen af te weren en je krijgt toch bijna medelijden met het ventje............bijna. Deze scene doet denken aan een sleutelscene uit de video nasty 'Nightmare' (1981) van Romano Scavolini. Waar Scavolini besluit met de botte bijl te hakken en het kind gelijk al tot psychopaat promoveert, weet Feazell subtieler (ondanks het overdreven acteerwerk) de ontwikkeling van een jeugdtrauma op te bouwen. Subtiliteit is niet één van de kenmerken van een exploitatiefilm, maar wel een kenmerk van Feazell's regie. Een ander voorbeeld van het uitgekiende script (waar Feazell ook verantwoordelijk voor is) is te zien in het begin van de film, waarin Wheeler zijn eerste contacten in de stad legt. Bij een benzinepomp raakt hij aan de praat met een oudere man. Later komt hij de man in het centrum nogmaals tegen, nu met zijn knappe dochter. Ze drinken samen een bakje koffie en elkaars wegen scheiden weer totdat Wheeler in een telefoongesprek krijgt te horen wie zijn doelwit is. Het blijkt dezelfde man te zijn, namelijk William Phillips.

Linnea voor de bierdouche

De meest memorabele scene, naast een hysterische dienstmeid en een dood-door-hooivork scene, is toch wel de psychologische marteling van een barkeepster, gespeeld door Linnea Quigley! Wheeler loopt een wel heel donker barretje binnen en vraagt de jonge Quigley om te dansen. Ook hier krijgt de loverboy nul op zijn request en we weten inmiddels wat dat betekend. Eerst krijgt de enige aanwezige klant een korte afranseling waarop vervolgens Quigley haar danskunst moet vertonen. De kleren gaan snel uit en Wheeler besluit de vernedering te vergroten door een grote kan bier over heen te gieten. Na haar ook nog te laten paardje rijden op de knock-out geslagen man, is het leuk geweest en besluit Wheeler Quigley huilend en stinkend naar bier te verlaten. Volgens velen genoemd als haar eerste rol

ooit, maar dat is dus niet het geval. De oorspronkelijk titel is 'Wheeler' en deze is uitgebracht in 1975. Dit was een vrij tamme versie zonder al te veel bloed en bloot. Volgens de regisseur was het een instant cult hit, alleen werd de film uit de bioscopen gehaald aangezien 'Jaws' vertoond moest worden. Als de bioscoophouders dit niet deden, zou United Artists de samenwerking beëindigen  Aangezien de bioscopen afhankelijk waren van de aanlevering vanuit UA restte hen geen andere keuze dan 'Wheeler' uit de roulatie te halen (deze info komt uit de autobiografie van Feazell getiteld 'Feathers' (2011), alleen is het vreemd dat Jaws niet gedistribueerd is door UA, maar door Universal Pictures, waardoor de geloofwaardigheid enigszins in twijfel wordt gebracht). De film kwam op de planken te staan en werd enkele jaren later uit het stof gehaald door Feazell en aangevuld met een sausje van borsten en bloed. Dit resultaat is vervolgens de markt opgegaan onder de titel 'The Hurting'. Vervolgens is deze versie verkocht aan Showcase Entertainment en deze hebben de film op hun beurt verknipt en in 1982 de videomarkt opgegooid onder de nieuwe titel 'Psycho from Texas'. Om het nog smeuïger te maken; als Quigley daadwerkelijk in 1975 al bloot was gegaan, was dit illegaal geweest aangezien ze toen nog geen 18 jaar oud was!

Er zijn nog genoeg details in deze film om meerdere pagina's mee te vullen, maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Ik probeer het zo goed mogelijk voor jullie samen te vatten: de verloofde van de dochter van Phillips blijkt achter de ontvoering te zitten. Hij wordt gearresteerd, maar ontsnapt en krijgt tijdens de achtervolging een kogel tussen zijn ogen. Wheeler heeft ondertussen de dochter van de sheriff vermoord omdat zij probeerde zijn plannen te dwarsbomen. De achtervolging te voet kent eindelijk een winnaar. Het is de oude man die niet al te zachtzinnig een hooivork in de nek van Slick plant. Hij vindt vervolgens zijn weg naar het politiebureau, waar hij Wheeler als dader noemt. De psycho staat ondertussen niets vermoedend ergens stil aan de kant van de weg met zijn auto. Het is natuurlijk de sheriff die de moordenaar van zijn dochter moet treffen. De sheriff stapt langzaam uit, Wheeler nog niet wetend dat hij gesnapt is, groet hem vriendelijk. De sheriff pakt kalmpjes zijn shotgun en knalt hem neer. Wheeler schreeuwt nog aandoenlijk: "please don't hurt me mama!", maar het is te laat.

Ook al is de versie die ik heb gezien een verknipt resultaat, de kunde van Jim Feazell blijft zichtbaar. Er zitten wat inconsequenties in, maar deze zijn niet al te storend en zijn ook vrij logisch gezien de geschiedenis. Het script, ook van de hand van Feazell (net als de titelsong 'Yesterday was a long time ago') zit goed in elkaar met enkele leuke wendingen. Uit de speelse overgangen tussen de verschillende scene's blijkt dat Feazell ook over genoeg creativiteit beschikt als het aankomt op regie. John King III zet een geloofwaardige rol neer net als de rest van de cast. Uitzondering hierop is de hysterische rol van de dienstmeid die kruipend en gillend door het beeld beweegt, maar het zij haar vergeven. 'Psycho from Texas' is nog niet verkrijgbaar op dvd, maar verdient zonder twijfel een release, al is het alleen maar om alle Linnea Quigley fans tevreden te stellen!

Score: