The Sentinel (1977, Micheal Winner)

Als je Michael Winner's naam tegenkomt denken de meeste filmliefhebbers gelijk aan Charles Bronson, niet verwonderlijk want samen waren ze verantwoordelijk voor de meest bekendste wraakfilms ooit: de eerste drie Death Wish films. Daarnaast regisseerde hij ook nog een andere Bronson favoriet van mij The Mechanic. Naast de vele actiefilms en westerns prijkt er één horrorfilms de man's filmografie, The Sentinel.

Allison, een succesvol model, is op zoek naar een eigen appartement omdat ze nog niet klaar is om haar vriend Michael te trouwen. En helemaal na het overlijden van haar vader en de daar bijkomende nare herinneringen aan haar zelfmoordpoging, heeft ze even tijd nodig. Ze vind een prachtig appartement voor een zeer redelijke prijs. Alleen ziet ze iemand constant uit het raam staren vanuit het appartement op de bovenverdieping van het gebouw. De makelaar verteld haar dat ze zich hier geen zorgen over hoeft maken want daar woont een oude blinde priester. Natuurlijk had ze zich hier beter wel wat zorgen over gemaakt want al snel blijkt het gebouw niet pluis en ook nogal vreemde inwoners te hebben. Er blijkt veel meer gaande dan alleen een oude priester die zijn laatste dagen slijt.

Cristina Raines als Alison.

The Sentinel is een reli-horror zoals ze die in de jaren zeventig veelvuldig maakten, en heeft wellicht zijn bestaan te danken aan het succes van films als The Exorcist en The Omen. The Sentinel heeft niet dezelfde impact gehad als die films maar staat zeker z'n mannetje in het subgenre. Verschil met eerder genoemde films is dat The Sentinel het religieuze thema een stuk subtieler gebruikt.

 

De jaren 70 stropdas verdient een vermelding.

 

Tijdens het kijken schiet mij meerdere keren de Ty West film House of the Devil te binnen. Dit is zo'n typische late jaren zeventig, begin jaren tachtig film die hij in gedachten had (of zou kunnen hebben gehad, ik heb nooit iets gelezen over zijn directe inspiraties) bij het maken van deze film. Want net zoals in die film wordt er ruim tijd genomen voor het verhaal en karakters. Traag dus, maar nergens vervelend en af en toe krijg je een scene voorgeschoteld die je wel weer bij de les brengt.

 Jeff Goldblum, nog voordat hij het zenuwachtig acteren had uitgevonden.

Minpuntje van de film zijn de twee hoofdrolspelers die af en toe hun dialogen wat houterig opvoeren en wat charisma missen, maar nergens tot het punt dat het je uit de film haalt en de rest van de cast levert uitstekend werk. In kleine bijrollen zien we overigens Christopher Walken en Jeff Goldblum voorbij komen, beide met slechts één of twee zinnen tekst, maar toch leuk om te zien waar zij zijn begonnen. Een ander punt van kritiek is de soundtrack die af en toe te nadrukkelijk aanwezig is, vooral storend tijdens een paar sfeervolle en spannende momenten waarbij een meer ingetogen muziek veel wenselijker is.

Wat is een genrefilm zonder een Carradine? (John, links)

Ondanks de paar minpuntjes blijft The Sentinel wel degelijk een film die je als horrorliefhebber gezien moet hebben en één die wat mij betreft best wat meer aandacht mag krijgen. Zo nu en dan is de film ijzingwekkend, ben je als kijker niet helemaal zeker waar het naar toe gaat en de bizarre ontknoping mag er ook zeer zeker zijn. Een ouderwets goede maar nergens gedateerde horrorfilm!

Score: