De premisse van deze film is groots. Een eerbetoon aan de
Italiaanse genre cinema met cameo’s van o.a. Lucio Fulci, Luigi Cozzi, Sergio
Stivaletti en Linnea Quigley. Op de
cover staat zelfs een citaat van de Engelse horrorauteur Ramsey Campbell waarin hij zegt: “It’s the most incredible
film I’ve ever seen”. Dit moet toch een
garantie zijn voor 50 minuten genieten! Toch? Ik zal het voorspel overslaan en
direct het beestje bij zijn naam noemen; Sick-O-Pathics is een mislukt en achterlijk liefdeskind.
Een gebrek aan liefde ligt niet aan de grondslag van dit wangedrocht. Het zijn
de genen van de ouders die voor deze misvormde baby hebben gezorgd.
 |
| De Ruud Gullit-pruik |
Costa en Lavagnini hebben, zonder enige ervaring, als oprechte liefhebbers van de genre cinema drie korte films gemaakt met
daartussen geplaatst drie fictieve reclames. Als rode draad wordt gebruikt de
ontvoering en marteling van een met een Ruud Gullit-pruik getooide mafkees die
weinig eerbied heeft voor de klassiekers.
Hij wordt vastgebonden aan een stoel krijgt de filmpjes voorgeschoteld in de
hoop hem te bekeren. Ons medeleven gaat naar hem uit en dit is dan ook het
enige moment waarin er enige emotionele betrokkenheid is. Mijn handen waren
niet vastgebonden, maar de neiging om te ontsnappen
was groot!
 |
| Dolly |
In de eerste film getiteld ‘Hello Dolly’ worden we
getrakteerd op een Italiaanse viespeuk die in een seksshop een opblaaspop koopt
van ene Mr. Sinister, gespeeld door Sergio Stivaletti (special effects voor
o.a. ‘Demons’ en ‘The Church’). De pop is niet zo passief als gedacht. Uit de
plastic vagina, onder een vies bosje stekels, komt een vleeshomp te voorschijn
die de man injecteert met een vloeistof. Vervolgens zien we in diezelfde
seksshop een vieze vrouw die op zoek is naar ontspanning. Ze ziet een mannelijke opblaaspop en wat
blijkt; de vieze man is nu zelf een opblaaspop geworden! Het cirkeltje is rond.
Natuurlijk was mijn gedachte constant bij ‘The bitch is Back’ uit 1995 van
Tjebbo Penning, die met kop en schouders boven dit infantiele product uitsteekt.
Het enige punt waarin ‘Hello Dolly’ beter scoort zijn de vele liters sperma die
rondvliegen.
De tweede film is ‘The Poor, the Flesh and the Bag’ waarin
een gestolen handtas letterlijk van zich afbijt. De zwart lederen handtas valt
bij thuiskomt de dief aan en geeft hem een make-over, waarbij de mond wordt
veranderd in een rits… En als dit nog niet genoeg is krijgt de vrouw van de
dief twee kettingen in haar borstkas geschoten, die haar uiteen scheuren.
Pluspuntjes zijn de cameo van Joe D’Amato en de toch wel lachwekkende handtas.
 |
| Een dieptepunt in de carrière van David Warbeck |
De laatste film heet ‘Aeropophagus’ en als je je Italiaanse
cultklassiekers kent, weet je waar deze titel zijn oorsprong in heeft. Er
zitten wat niet zo subtiele verwijzingen naar ‘Antropophagus’ (1980, Joe
D’Amato) zoals een foetus, die deze keer niet wordt opgegeten, maar vanuit het
geboortekanaal een boom wordt ingeschoten. De actrice die de eervolle taak heeft dit te volbrengen wordt gespeeld door Antonella Fulci, de dochter van de grootmeester. In dit laatste deel is het vooral de
onderbroekenlol die zijn dieptepunt bereikt, mede dankzij het tandenknarsende
acteerwerk van David Warbeck (acteur in o.a.‘The Beyond’ en ‘Black Cat’). Het
is moeilijk te geloven dat hij zich heeft ingelaten met deze amateuristische en talentloze idioten. Hij speelt een excentrieke arts die
onder zijn witte doktersjas netkousen en een rood slipje draagt. Twee jaar na de release van de film overlijdt Warbeck op 55-jarige leeftijd aan kanker en elke keer als deze videoband wordt afgespeeld,
draait hij zich meerdere malen om in zijn graf.
Het reclameblok is alleen noemenswaardig aangezien o.a.
Lucio Fulci, Luigi Cozzi en Linnea Quigley hun opwachting maken.
Ik ben zelf een
voorstander van de abortus maar in dit geval heeft deze abominatie een recht
van bestaan. Het is ontstaan uit liefde en dat alleen is reden genoeg om
verwekt te worden. Het is dan niet de bedoeling om vervolgens te gaan flaneren
met iets wat niemand wil zien. Dit is een kind die een plekje in een goed af te
sluiten kelder verdiend. Het mag enkel getoond worden als men er om vraagt. Ik
heb de videoband ondergebracht in mijn beerput en ondertussen is het hopen dat het nooit
op dvd zal worden uitgebracht.
Score: ik kon niet kiezen voor 0 sterren, vandaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten