14 okt 2012

Sick-O-Pathics (Brigida Costa/Massimo Lavagnini, 1996)


De premisse van deze film is groots. Een eerbetoon aan de Italiaanse genre cinema met cameo’s van o.a. Lucio Fulci, Luigi Cozzi, Sergio Stivaletti en Linnea Quigley. Op de cover staat zelfs een citaat van de Engelse horrorauteur Ramsey Campbell waarin hij zegt: “It’s the most incredible film I’ve ever seen”.  Dit moet toch een garantie zijn voor 50 minuten genieten! Toch? Ik zal het voorspel overslaan en direct het beestje bij zijn naam noemen; Sick-O-Pathics is een mislukt en achterlijk liefdeskind. Een gebrek aan liefde ligt niet aan de grondslag van dit wangedrocht. Het zijn de genen van de ouders die voor deze misvormde baby hebben gezorgd.

De Ruud Gullit-pruik
Costa en Lavagnini hebben, zonder enige ervaring, als oprechte liefhebbers van de genre cinema drie korte films gemaakt met daartussen geplaatst drie fictieve reclames. Als rode draad wordt gebruikt de ontvoering en marteling van een met een Ruud Gullit-pruik getooide mafkees die weinig eerbied heeft voor de klassiekers. Hij wordt vastgebonden aan een stoel krijgt de filmpjes voorgeschoteld in de hoop hem te bekeren. Ons medeleven gaat naar hem uit en dit is dan ook het enige moment waarin er enige emotionele betrokkenheid is. Mijn handen waren niet vastgebonden, maar de neiging om te ontsnappen was groot!

Dolly
In de eerste film getiteld ‘Hello Dolly’ worden we getrakteerd op een Italiaanse viespeuk die in een seksshop een opblaaspop koopt van ene Mr. Sinister, gespeeld door Sergio Stivaletti (special effects voor o.a. ‘Demons’ en ‘The Church’). De pop is niet zo passief als gedacht. Uit de plastic vagina, onder een vies bosje stekels, komt een vleeshomp te voorschijn die de man injecteert met een vloeistof. Vervolgens zien we in diezelfde seksshop een vieze vrouw die op zoek is naar ontspanning.  Ze ziet een mannelijke opblaaspop en wat blijkt; de vieze man is nu zelf een opblaaspop geworden! Het cirkeltje is rond. Natuurlijk was mijn gedachte constant bij ‘The bitch is Back’ uit 1995 van Tjebbo Penning, die met kop en schouders boven dit infantiele product uitsteekt. Het enige punt waarin ‘Hello Dolly’ beter scoort zijn de vele liters sperma die rondvliegen.

De tweede film is ‘The Poor, the Flesh and the Bag’ waarin een gestolen handtas letterlijk van zich afbijt. De zwart lederen handtas valt bij thuiskomt de dief aan en geeft hem een make-over, waarbij de mond wordt veranderd in een rits… En als dit nog niet genoeg is krijgt de vrouw van de dief twee kettingen in haar borstkas geschoten, die haar uiteen scheuren. Pluspuntjes zijn de cameo van Joe D’Amato en de toch wel lachwekkende handtas.

Een dieptepunt in de carrière van David Warbeck 
De laatste film heet ‘Aeropophagus’ en als je je Italiaanse cultklassiekers kent, weet je waar deze titel zijn oorsprong in heeft. Er zitten wat niet zo subtiele verwijzingen naar ‘Antropophagus’ (1980, Joe D’Amato) zoals een foetus, die deze keer niet wordt opgegeten, maar vanuit het geboortekanaal een boom wordt ingeschoten. De actrice die de eervolle taak heeft dit te volbrengen wordt gespeeld door Antonella Fulci, de dochter van de grootmeester. In dit laatste deel is het vooral de onderbroekenlol die zijn dieptepunt bereikt, mede dankzij het tandenknarsende acteerwerk van David Warbeck (acteur in o.a.‘The Beyond’ en ‘Black Cat’). Het is moeilijk te geloven dat hij zich heeft ingelaten met deze amateuristische en talentloze idioten. Hij speelt een excentrieke arts die onder zijn witte doktersjas netkousen en een rood slipje draagt. Twee jaar na de release van de film overlijdt Warbeck op 55-jarige leeftijd aan kanker en elke keer als deze videoband wordt afgespeeld, draait hij zich meerdere malen om in zijn graf.

Het reclameblok is alleen noemenswaardig aangezien o.a. Lucio Fulci, Luigi Cozzi en Linnea Quigley hun opwachting maken.

Ik ben zelf een voorstander van de abortus maar in dit geval heeft deze abominatie een recht van bestaan. Het is ontstaan uit liefde en dat alleen is reden genoeg om verwekt te worden. Het is dan niet de bedoeling om vervolgens te gaan flaneren met iets wat niemand wil zien. Dit is een kind die een plekje in een goed af te sluiten kelder verdiend. Het mag enkel getoond worden als men er om vraagt. Ik heb de videoband ondergebracht in mijn beerput en ondertussen is het hopen dat het nooit op dvd zal worden uitgebracht. 

Score: ik kon niet kiezen voor 0 sterren, vandaar...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten