30 sep 2012

Without Warning (1980, Greydon Clark)

Een jonge man en zijn vader zijn op jacht als ze plotseling aangevallen worden door slijmerige vliegende kwalachtige beesten die zich vastklemmen en behoorlijk dodelijk blijken. Moet je maar niet in een fel blauw Hawaï shirt gaan jagen. Vervolgens is het de beurt aan de leider van een stel padvinders, ook hij heeft een fatale ontmoeting met de beesten die nog het meest lijken op een kruising van kwal en zeester. Deze keer wordt duidelijk dat de beesten door iets of iemand gebruikt worden om te moorden.

Nu we weten dat er iets in het bos rondwaard en mensen vermoord kunnen we echt beginnen. En wel op een verschrikkelijk clichématige manier, vier tieners maken zich op voor een weekendje plezier bij het meer. Twee zijn een stelletje en de andere twee worden natuurlijk gekoppeld. Misschien was dit in 1980 nog niet zo'n standaard begin dan dat het tegenwoordig is, of het komt omdat ik zeer recentelijk Cabin in the Woods (voor diegene die hem nog niet gezien heeft, deze film speelt heerlijk met deze horror clichés) gezien heb maar ik kon het niet helpen te denken, "daar gaan we weer". Uiteraard gaan ze op pad in een busje en moeten ze tanken onderweg... bij een oud vervallen pompstationnetje inclusief creepy eigenaar (Jack Palance) die de tieners natuurlijk waarschuwt niet naar het meer te gaan. Ook de obligate niet startende auto en plotseling opspringende kat worden niet vergeten verderop in de film.

Eenmaal aangekomen bij het meer verdwijnen er al snel twee tieners (waaronder een heel jonge David Caruso) en gaan de anderen op zoek. In een verlaten schuurtje vinden ze hun lijken, samen met die van de jagers en de padvinder, waarna ze vluchten naar het dichtstbijzijnde dorpje. Daar in de bar aangekomen blijkt nog iemand van de beesten af te weten. Jammer genoeg voor de tieners is het een oud militair die ze niet alle zeven meer heeft en het blijkt al snel dat ze net zo veel te vrezen hebben van "Sarge" (Martin Landau) als van de vreemde beesten. Maar plotseling is daar de helpende hand van de creepy pompeigenaar die toch niet zo'n vreemde gast is als we eerst dachten. Opgejaagd door zowel "Sarge" als de alien proberen de tieners te overleven. 


Without Warning mag dan over een alien gaan, eigenlijk is het gewoon een Slasher (niet dat dit erg is trouwens). Veel van de standaard ingrediënten zijn duidelijk aanwezig. De moordenaar in de bossen en het feit dat we hem in het begin niet te zien krijgen, een stel oninteressante tieners die vervolgens op zijn territorium wat plezier komen maken, wat bloederige moorden en zelfs de point of view shots zijn van de partij. Maar wat mij betreft mocht het nog wel iets meer de slasher kant op, met meer scenes waarin de stalkende alien zijn opwachting maakt. Deze waren nu beperkt tot het eerste half uur van de film waarna hij zo nu en dan alleen opduikt in de vorm van een schaduw. Misschien wisten de filmmakers ook niet echt hoe ze met het "monster" om moesten gaan want als hij dan uiteindelijk toch ten tonele verschijnt blijkt het een nogal slungelige en eerder lachwekkende dan enge gewaarwording. Het was de vermakelijkheid van de film ten goede gekomen hadden we hier meer van gezien, beter werd het er echter vast niet van. Al is het in deze vorm ook verreweg van een goede film.


Zoals gezegd is de make up van de alien niet echt overtuigend en ook de vliegende beesten zijn niet echt goed gemaakt. Wel zijn de effecten behoorlijk bloederig en smerig maar ik had er graag meer van gezien. Dat de effecten niet super zijn van een b-film uit 1980 kan me niet eens zo heel veel schelen eigenlijk, het feit dat er totaal geen dreiging uitgaat van het buitenaards wezen is stukken storender. Personen in de film zitten rustig in een bar of gaan een dutje doen in een verlaten huis terwijl het buiten rondwaard, niet iets wat de spanning ten goede komt. En ook het feit dat er teveel aandacht besteed wordt aan de gestoorde "Sarge" helpt niet. Sterker nog, de film had heel goed zonder hem gekund.

De film werd gedraaid voor zo'n $ 150.000 waarvan de helft naar Jack Palance en Martin Landau ging. Grappig detail is dat de man die in deze film de alien speelt, dit ook doet in Schwarzenegger's Predator (1987).

Score:




      

28 sep 2012

General Massacre (1973, Burr Jerger)

Voordat ik mijn beerput van een VHS collectie open gooi, zal ik eerst mijzelf introduceren: ik ben Hans Minkes en heb 3 jaar lang WOOF! De Foute Filmavond in Groningen georganiseerd. Verder heb ik nog in Galerie PPunt een wekelijkse filmavond gehouden en het eenmalig event “Video Nasties” in de Vera te Groningen en Filmhuis Cavia te Amsterdam opgezet. Mijn smaak is wansmaak, mijn medium is VHS en ik voel me gevleid te mogen schrijven voor Bloedlink!


Belgische Wansmaak

De eerste film moet ik van de bodem van de beerput schrapen. Naast de derrie van “Cannibal Ferox”, de smurrie van “Guinea Pig” en het goor van “Farewell Ucle Tom” ligt het misbaksel “General Massacre” van de Amerikaanse regisseur Burr Jerger. Eerlijk gezegd ligt deze film nog onder de mondo’s en kannibalenfilms als het aankomt op smakeloosheid. Er zijn nog twijfels over de datum van productie welke schommelt tussen 1971-1973, maar er is geen twijfel over wat voor een impact deze film heeft.  Burr Jerger heeft het script samen geschreven met de Belg Herman Wuyts, bekend van o.a. de cultfilm Princess  uit 1969 (met een jonge Herman van Veen in de hoofdrol, wiens wilde haren nog aanwezig zijn). Naast het script verzorgt Jerger ook nog eens de regie en speelt hij de hoofdrol van Generaal Massacre (uitgesproken als Maasakker); een man die huiswaarts keert van de Vietnamoorlog en niet alles op een rijtje heeft. Naast een post-traumatisch stress syndroom, draagt hij ook een boek vol zwarte bladzijden mee geschreven in gezinsverband.

Niet op dvd te verkrijgen en op vhs is dit het enige label dat de film heeft uitgebracht

Nadat de regisseur ons eerst door middel van een statement duidelijk maakt dat het om een anti-oorlogsfilm gaat, worden we via een funky en jazzy intro meegenomen naar het jaar 1945. Een jonge Generaal Massacre struint met zijn tank door het Belgische platteland op zoek naar nog achtergebleven nazi’s. Hij treft het want hij vindt een gewillige blote dame die wel een verzetje kan gebruiken. Blijkbaar klikt het tussen de twee tortelduiven en we maken een sprong in de tijd naar het jaar 1954 waarin ze inmiddels getrouwd zijn. De Generaal komt onverwacht thuis, blijkens uit het feit dat zijn vrouw ligt te schuinsmarcheren. De vrouw weet in eerste instantie aan de woede van de Generaal te ontsnappen en rent in haar evakostuum de bossen in. Dit levert mooie slow motion beelden op. Wat het lot van de vrouw is, wordt in eerste instantie open gelaten, maar er rijst een vermoeden.

We maken weer een sprongetje in de tijd en zijn aangekomen in het jaar 1970. De Generaal is inmiddels terug uit zijn tweede oorlog, de Vietnamoorlog. Hij keert huiswaarts samen met een jonge militair die als hulpje dient. Hij wordt liefdevol ontvangen door zijn dochter op het station en al gauw blijkt dat de moeder niet meer onder de levenden is. Het duurt niet lang voordat duidelijk wordt dat de Generaal uit de oorlog te halen is, maar dat de oorlog zich heerlijk heeft weten te nestelen in zijn hersenpan met waanbeelden, zieke perverse gedachten en een gestoorde ideologie als gevolg. De Generaal heeft zijn handen niet schoon weten te houden tijdens de oorlog, aangezien hij aangeklaagd wordt wegens oorlogsmisdaden. Er wordt zeer uitgebreid aandacht besteed aan het verhoor waarin de Generaal uitvoerig zijn ideologieën verduidelijkt.

Burr Jerger himself

Naast het gestoorde optreden tijdens het verhoor, zien we zijn enigszins uit balans zijnde persoonlijkheid terugkeren in zijn omgang met mens en dier. Het hulpje wordt uitvoerig militair gedrild, de dochter ook, maar dan op een andere manier. Aangezien de Generaal in zijn waanbeelden zijn dochter voor zijn overleden vrouw aanziet, vergrijpt hij zich aan haar. Naast deze activiteiten vindt de Generaal het ook nodig om zich nu en dan terug trekken in zijn filmkamertje om verlekkerd archiefmateriaal van de Vietnamoorlog te bekijken. Het gaat hier om gruwelijk beelden van mishandelingen, gewonden, lijken en één van de iconische afbeeldingen uit deze gruwelijk oorlog; de scene waarin de Zuid-Vietnamese Generaal Nguyen Ngoc Loan een gevangene van dichtbij door het hoofd schiet.

Gek genoeg is met de ideologische waan, incest en het gruwelijke archiefmateriaal niet het toppunt van smakeloosheid bereikt. Deze vindt namelijk zijn climax in de scènes waarin Jerger het nodig vond dieren af te maken, zodat de monster in de mens duidelijk wordt verbeeld. Naast wat eenden besluit de Generaal een koe neer te maaien. Met een mitrailleur knalt hij het grazende rund neer. Het beest ligt bijna een minuut te creperen om vervolgens met wijd opengesperde ogen de eeuwige weilanden in de hemel te betreden. 

De koe...

Gelukkig mag de Generaal zich aan het einde van de film ook vervoegen aan de andere zijde, maar waarschijnlijk liggen zijn weilanden iets zuidelijker. Wat je al zag aankomen gebeurt.  Hij verdenkt zijn dochter van vreemdgaan met het hulpje en raakt buiten zinnen. Ook zij weet in eerste instantie te ontsnappen en rent in de voetsporen van haar moeder haar dood tegemoet. Alleen weet in dit scenario het hulpje gerechtigheid te brengen door de Generaal dood te schieten.

Burr Jerger weet een realistische rol neer te zetten als een gestoorde Generaal, maar dat wil niet zeggen dat hij goed acteert. Het onevenwichtige karakter van de Generaal wordt bevestigd door het onevenwichtige acteerwerk. De andere acteurs weten ook niet te overtuigen, met als klap op de vuurpijl de buurvrouw, gespeeld door de vrouw van Jerger. Een plattelands versie van Lucille Ball die jammer genoeg niet naast de koe in de wei stond. Jerger heeft na de film laten weten toch spijt te hebben gehad van de koe, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat als hij zich had bedacht, de film hoogstwaarschijnlijk niet in mijn collectie was terecht gekomen.

Score: Ik geef de film alsnog 1 ster wegens het feit dat het er technisch goed uit ziet.

25 sep 2012

100 Jaar Horror - 1912 (Dr. Jekyl and Mr. Hyde) en 1913 (Der Andere)

1912 Dr. Jekyl and Mr. Hyde (James Cruze )
USA


Ik begin deze film uitdaging met een korte film uit 1912, een stille film uiteraard en wel een hele vroege vertelling van het Dr. Jekyl and Mr. Hyde verhaal. Met een speeltijd van slechts 12 minuten (één filmrol destijds) is dit een behoorlijk simpele versie van het alom bekende en veel verfilmde verhaal van Robert Louis Stevenson (The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde, 1886) . Een uitgeklede versie waarin de eerste transformatie al na een minuut de revue passeert, gerealiseerd door middel van simpele filmtrucjes. Het acteren is toneelachtig zoals je het wel kent van de stille film, maar dan nog wat aangedikt. Vooral leuk uit historisch oogpunt.

Trivia:
Het Jekyll en Hyde verhaal was een behoorlijk populair onderwerp in het vroege filmtijdperk en dit was dan ook al de derde versie ervan. De eerde versies dateerden uit 1908 en 1910. In het jaar 1913 verschenen ook nog eens twee versies.

Score :

 

 

 

1913 Der Andere (Max Mack)
Duitsland

Natuurlijk is er niet veel keuze tussen horrorfilms in deze vroege jaren maar ik wou niet gelijk nog een keer voor een Dr. Jekyl and Mr. Hyde film kiezen. Daarom voor Der Andere gekozen ondanks dat die meer naar de drama zou neigen. Maar wat blijkt, ook Der Andere is een soort van Dr. Jekyl... verfilming.
Tijdens een gezellige avond verteld een vriend van Dr. Hallers over gespleten persoonlijkheden, Dr. Hallers geloofd hier helemaal niet in en lacht het weg. Enige tijd later valt hij echter tijdens het paardrijden en als hij na een diepe slaap weer wakker wordt ondergaat hij zelf dat gespleten persoonlijkheden wel dergelijk bestaan.

Echt horror kun je dit niet noemen, er komt bijvoorbeeld geen make-up bij kijken en het ergste wat Dr. Hallers doet als hij als zijn andere persoonlijkheid wordt is het inbreken in zijn eigen huis! En enige spanning is dan ook ver te zoeken, tot het laatste shot waarin het publiek zich afvraagt of zijn aandoening daadwerkelijk verdwenen is.

Der Andere is met z'n 48 minuten al best een lange zit, met bijvoorbeeld scenes in een bar die zonder geluid best lang duren. Helemaal zonder enige vorm van geluid trouwens, ook geen muziek. Soms pakt dit best leuk uit natuurlijk want je wordt gedwongen je eigen invulling te geven aan scenes. Maar geen geluid, een print van bedenkelijke kwaliteit en Duitse titelkaarten die niet helemaal leesbaar zijn maken dit toch een vrij moeizame filmervaring.

Trivia:
Omdat in deze stomme film gevierd toneelacteur Albert Bassermann speelde was dit ook de eerste film die in Duitse kranten werd besproken. De recensies waren trouwens niet erg positief, iets wat Bassermann niet stopte, hij speelde hierna nog in 70 andere films.

Score:

24 sep 2012

Spotify Tip - Cannibal Holocaust - Riz Ortolani

Ik ben al een paar jaar tevreden Spotify gebruiker en één van de beste dingen van de online muziek dienst is het grote assortiment filmmuziek. Daarom deze terugkerende rubriek met Spotify filmmuziek. (Die je natuurlijk ook heel goed kunt lezen als niet Spotify gebruiker, de links in deze rubriek verwijzen echter wel naar de muziek dienst. En die kun je ook gratis gebruiken dus wat houd je nog tegen?)


We trappen af met de soundtrack van één van de meest notoire Italiaanse horrorfilm aller tijden: Cannibal Holocaust. Gecomponeerd door Riz Ortolani die deze klus te danken had aan zijn soundtrack voor Mondo Cane en in het bijzonder het nummer "Ti guarderò nel cuore" waarvoor hij een Grammy won en een Oscar nominatie voor ontving. Riz Ortolani componeerde in totaal voor meer dan 200 films muziek.

Riz Ortolani

De soundtrack start met 1.Cannibal Holocaust (main theme), het welbekende thema dat een kalmte en rust uitstraalt dat in schril contrast staat met de extreem gewelddadige film die gaat komen. Beginnend met gitaar en synthesizer waarna er orkest en koor bij komen. Het tweede nummer, 2. Adulteress' Punishment is een dreigend stukje muziek met strijkers waar een raar keyboard piepje aan toegevoegd is, een vreemde maar effectieve combinatie. Vervolgens krijgen we met 3. Cameramen's Recreation een wat funky track met wah wah gitaar dat maar wat voort kabbelt en niet echt de moeite waard is. In 4. Massacre of the Troupe komen de keyboard geluiden en geleidelijk ook de strijkers van nr. 2 terug. Deze track komt nog het meest in de buurt van een traditionele horrorsoundtrack. De muziek wordt steeds intenser en op het hoogtepunt gaat het over in de "main theme". 5. Love with Fun is een variatie op de "main theme" en  "Adulteress' Punishment". 6. Crucified Woman is een prachtig stukje melancholische muziek met akoestische gitaar en strijkers, mijn favoriete nummer van deze soundtrack. Hierna breekt 7. Relaxing in the Savana behoorlijk met de opgebouwde sfeer met weer een funky nummer. 8. Savage Rite gaat weer verder waar Adulteress'Punishment gebleven was. In 9. Drinking Coco horen we waar Riz Ortolani's roots liggen met een lekker jazzy nummer inclusief een lange gitaar solo. Een stukje heerlijke jaren 70 filmmuziek! En binnen een half uurtje zijn we alweer aanbeland bij 10. Cannibal Holocaust (End Theme)

Persoonlijk vindt ik de Cannibal Holocaust Soundtrack geniale filmmuziek, constant op het randje van kitsch balanceren en vaak contrasterend met de ruwe beelden van de film. De muziek heeft zeker bijgedragen aan de brute realistische film die het destijds geworden is. Cannibal Holocaust is geen film die je vaak even opzet (voor mij althans) maar als je deze soundtrack luistert krijg je wel de neiging om de dvd weer eens op te zoeken en dat is wat goede filmmuziek ook doet.

Het complete album op Spotify.   

18 sep 2012

Charles Bronson Checklist - Letterboxd

Als film liefhebber heb je vast ook een manier om bij te houden wat je gekeken hebt. Misschien hou je een lijst bij op de computer, heb je een database of hou je het ouderwets bij op papier. Of je doet het online. De Nederlandse site Whatiwatch is daar uitstekend geschikt voor en ook kun je het goed bijhouden op IMDB.

Maar sinds enige tijd is er, wat mij betreft, een nog betere en vooral leukere optie bij gekomen: Letterboxd.com

Letterboxd is ongeveer vergelijkbaar met Whatiwatch maar voegt daar een hele hoop social media achtige functies aan toe, zo is het stukken makkelijker andere gebruikers te volgen en commentaar te leveren op hun reviews. Letterboxd verkeerd nog in de beta fase en je hebt nu nog een uitnodiging nodig om je aan te kunnen melden (en dat is zo gedaan, ik heb trouwens nog drie uitnodigingen over)

Eén van de leukste features van Letterboxd is de List functie. Hiermee maak je simpel je eigen filmlijstjes, een persoonlijke top 10, de beste horrorfilms van 2011, of een checklist van een bepaalde regisseur of acteur. Je kunt makkelijk bijhouden wat je gezien hebt en aantekeningen bij bepaalde films plaatsen. En je kunt je lijst natuurlijk delen met andere gebruikers zodat die weer kunnen reageren of je lijst "liken".


Bekijk bijvoorbeeld deze checklist van Charles Bronson films waar ik op dit moment mee bezig ben zo veel mogelijk van te zien. Op dit moment zit ik slechts op 33%, maar daar wordt aan gewerkt! Als jij ook al een Letterboxd gebruiker bent laat dan even een berichtje achter bij deze lijst. Hier reageren wordt natuurlijk ook gewaardeerd!

Mijn profiel op Letterboxd, en mijn lijsten.



Dail Charles for Murder - Someone Behind the Door (1971)

Ik ben de laatste tijd bezig met het kijken van Charles Bronson films die ik nog nooit gezien heb, en dat zijn er nogal wat want de man heeft meer dan 70 films op z'n naam staan. Door de mannen van de GGTMC podcast die Bronson hoog hebben zitten werd ook mijn interesse voor de actieheld op leeftijd opnieuw gewekt. En tussen alle actiefilms springt deze titel eruit, "Someone behind the door" klinkt bijna als een slasher of misschien een Haunted house film. En een horrorfilm met Bronson, dat moet wel iets apparts zijn. Niets is natuurlijk minder waar want ondanks wat de poster ook nog eens doet vermoeden heeft het niks met horror te maken.

Charles Bronson is een man die met geheugenverlies naar het ziekenhuis wordt gebracht door iemand die hem verward op het strand zag lopen. De specialist van dienst, Laurent Jeffries( Anthony Perkins, nog een reden waarom ik dacht met een horrorfilm te doen had), vangt de man snel op voordat zijn collega dat kan doen en neemt hem mee naar huis. Laurent heeft sterk het vermoeden dat zijn vrouw Frances (Jill Ireland, het blijft natuurlijk een Bronson vehikel en dan kreeg je in de 70's negen van de tien keer zijn vrouw er automatisch bij) hem wil verlaten voor een ander vent en hij heeft een wraakactie uitgedokterd waarbij hij de patiënt met geheugenverlies nodig is.

Dit is een totaal andere rol voor Charles Bronson dan dat we gewend zijn, in plaats van de actieheld, harde politieagent of stoere cowboy is hij dit keer een zwakkere, verwarde en makkelijk beïnvloedbare man. En dus komt het dit keer niet aan op schieten, knokken of z'n stoïcijnse blik. Op zich verfrissend maar het pakt niet echt goed uit, Bronson's manier van verward acteren komt wat knullig over en van zijn gebruikelijke charisma blijft dan ook niet veel over. Maar ook Perkins is absoluut niet in topvorm als manipulerende psychiater en lijkt zijn wat simpele teksten maar wat op te dreunen. 

Het merendeel van de film speelt zich af op één locatie en zijn scenes met Perkins en Bronson, en als deze scenes niet echt interessant blijken sleept de film zich behoorlijk langzaam voort. Nergens wordt er spanning gecreëerd en de manier waarop Laurent zijn patiënt manipuleert komt nogal naïef over. Een beetje filmkijker heeft voordat het eerste half uur voorbij is ongeveer wel door waar het verhaal vervolgens naar toe stuurt. Alleen duurt het dan nog erg lang totdat we bij deze totaal niet versassende finale aankomen.

Oh, en waar de titel Someone Behind the Door vandaan komt is mij een raadsel. Doe mij de volgende keer maar gewoon weer een lekkere actiefilm met de Catfish!

Score: